ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ

---Αναρωτιέστε πώς πήραν την ονομασία τους τα σκυλάδικα; Οι πιο έγκυρες πηγές λένε οτι πριν χρόνια, επί εποχής Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Ζαμπέτα, τα λαϊκά μαγαζιά ήταν στις τζιτζιφιές και μάλιστα υπαίθρια τους καλοκαιρινούς μήνες. Μέχρι τότε προσέφεραν μόνο ποτό, το οποίο όμως ήταν σε διατίμηση και δεν μπορούσαν να βάλουν την τιμή όσο ήθελαν. Έτσι σκεφτήκαν να βάλουν και φαγητό (υποχρεωτικά), έτσι ώστε να μπορούν να χρεώνουν παραπάνω. Έβαζαν λοιπόν μοσχάρι βραστό, το οποίο δεν τρωγόταν ακόμα και αν το μάσαγες 100 ώρες. Έτσι οι πελάτες με το που τους σέρβιραν το πάσαραν στα αδέσποτα σκυλιά, που μαζευόντουσαν από την μυρωδιά. Έτσι στα λαϊκά μαγαζιά της εποχής μαζευόντουσαν πάρα πολλά σκυλιά και έτσι ονομαστήκαν σκυλάδικα. Μάλιστα όσο πιο πολλά σκυλιά μαζευόντουσαν σήμαινε ότι το μαγαζί έχει πολύ κόσμο και πάει καλά.
---Μια άλλη πηγή λέει οτι την εποχή εκείνη (δεκαετία 70) η τραγουδιάρα κατα την έναρξη του προγράμματος άρχιζε σε συνεννόηση με την ορχήστρα να λεει όλα τα τότε καινούρια κομμάτια – αλλά και κανένα παλιό ανάμεσα – τόσο γρήγορα, μα τόσο γρήγορα, που σχεδόν δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Αυτή η αναπνευστική δυσκολία οδηγούσε σε αυτές τις παύσεις στο λαχάνιασμα και στο λυγμό που θυμίζουν γαύγισμα σκύλου. Έτσι οι καλλιτέχνες μετατρέπονται σε σκυλιά που γαβγίζουν για να κερδίσουν τον επιούσιο. Μετά το γαύγισμα πάλι κυλάνε με ταχύτητα τα τραγούδια και μόλις φθάνουν στο τραγούδι που αρέσει στο πελάτη γιατί φαίνεται να σπάει περισσότερα πιάτα και να πετάει περισσότερα γαρύφαλλα τότε ο ρυθμός μειώνεται και προσπαθούν να το τραγουδήσουν στο σωστό του χρόνο ώστε να του δώσουν την ευκαιρία να ...ξοδέψει. Έτσι προέκυψαν τα γαυγίσματα και τα μαγαζιά οναμάστηκαν σκυλάδικα, οι καλλιτέχνες σκυλιά, το είδος της μουσικής σκυλέ και οι πελάτες καθώς και οι απανταχού θιασώτες της συγκεκριμένης μουσικής, σκυλάδες.