---Την παρακάτω έρευνα που ονομάζεται "Χωρίς Ετικέτα" την έλαβα μέσω email σε ένα αρχείο PowerPoint, αλλά επειδή πιστεύω το αποτέλεσμά της θέλησα να την μοιραστώ. Σημειώστε οτι δεν είναι ολόκληρο το κείμενο από το αρχείο αλλά μόνο η ουσία, γιατί μετά το γύριζε στο "θρησκευτικό" και την "αισιοδοξία" τα οποία βρήκα τελείως περιττά.
---Ήταν μια ημέρα σαν όλες τις άλλες... Από το μετρό της Νέας Υόρκης, σε κάποια στάση, κατεβαίνει ένας άνδρας φορώντας τζιν παντελόνι και στέκεται σε μια γωνιά δίπλα στη είσοδο.
---Βγάζει από τη θήκη το βιολί του και αρχίζει να παίζει. Κατά τη διάρκεια των 45 λεπτών που έπαιξε, δεν τον πρόσεξε σχεδόν κανένας. Κανείς δεν πρόσεξε οτι ο μουσικός αυτός, ήταν ένας από τους καλλίτερους βιολιστές στον κόσμο! Ούτε έδωσε κανείς προσοχή στους ήχους του βιολιού του, ενός σπάνιου Stradivarius του 1713, η αξία του οποίου εκτιμάται πάνω από 3 εκατομμύρια δολάρια!
---Ναι, ο άνδρας αυτός ήταν ο διάσημος βιολιστής Joshua Bell. Λίγες ημέρες πριν, ο Joshua Bell είχε παίξει στο Μουσικό Μέγαρο της Βοστόνης. Την ημέρα εκείνη οι καλλίτερες θέσεις, είχαν κοστίσει 1000 δολάρια η μία. Η εμπειρία στο μετρό, καταγράφηκε σε βίντεο και δείχνει τους περισσότερους να τον προσπερνούν χωρίς να τον προσέχει κανένας.
---Η πρωτοβουλία αυτή ήταν της τοπικής εφημερίδας The Washington Post και είχε σαν σκοπό να επισημανθεί η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην πραγματική αξία που έχουν πρόσωπα και πράγματα και σ'αυτήν που έχουν τα "προϊόντα με ετικέτα". Ο Joshua Bell στο μετρό ήταν ένα έργο τέχνης χωρίς "ετικέτα". Κι όμως πέρασε απαρατήρητος, διότι σχεδόν όλοι μας, δίνουμε αξία μόνο σε ότι έχει "ετικέτα".
---Μήπως όμως το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή μας; Ενώ μερικές στιγμές είναι μοναδικές, εμείς τις προσπερνάμε αδιάφοροι. Προσέχουμε μόνο αυτά που έχουν ετικέτα και αδιαφορούμε για αυτά που μας προσφέρονται δωρεάν. Όμως αυτά που έχουν ετικέτα είναι και αυτά που αξίζουν; Μήπως τα καλύτερα είναι εκείνα που προσφέρονται δωρεάν γι'αυτό και δεν αγοράζονται;
---Η άποψή μου: Ουσιώδες το αποτέλεσμα της έρευνας, αλλά πιστεύω πως δεν έχουν όλοι τα ίδια μέτρα και σταθμά για να εκτιμήσουν ορισμένα πράγματα, ούτε όλες οι ώρες και οι χώροι είναι κατάλληλοι για αυτά (βλέπε παραδείγματα).
---Μερικά παραδείγματα:
1.Αν αυτός έπαιζε βράδυ σε μια ερημική φτωχογειτονιά, το πιο πιθανό είναι κάποιος να τον σκότωνε για να του πάρει το πορτοφόλι, είτε τον αναγνώριζε είτε όχι.
2.Εμένα που δεν με ενδιαφέρει το βιολί και οι τέτοιου είδους μουσικές, σίγουρα δεν θα τον παρατηρούσα, όπως και πολλοί άλλοι έκαναν φαντάζομαι.
3.Αν στο ίδιο σημείο του μετρό μοιράζανε δωρεάν κινητά, σίγουρα θα γινόταν ανάρπαστα, ενώ αν κάνανε το ίδιο στο μέγαρο που έπαιξε αυτός και κάποιοι πληρώσανε εισητήριο 1000 δολάρια για να τον ακούσουν, πολλοί λίγοι θα ήταν αυτοί που θα "κατέβαζαν την μύτη τους" και θα το δέχονταν.
